KIJK NAAR DE ACTIVITEITEN VAN ONZE SITE-BUILDERS THE WEBSITEFREAKS ZIE HUN SITE !!

 

 (Uit het te verschijnen boek "Saldo van een losbandig leven" door John van Katwijk)

                                      OUDE KOEK MAAR BLIJFT ACTUEEL - KIEV-SONGFESTIVAL-GLENNIS GRACE

JOHN VAN KATWIJK EEN PIONIER MET UPS EN DOWNS

KIEV: Glennis Grace verlaat donderdagavond met opgeheven hoofd de voorronde nadat ze zich niet heeft weten te plaatsen voor de finale van het vijftigste Eurovisie Songfestival in Kiev, Oekraine. Haar liedje My Impossible Dream zal zaterdagavond dus niet meedoen in de strijd om uitgeroepen te worden tot het beste Europese liedje. ANP FOTO/JUAN VRIJDAG ANP

Ik ontmoette Glennis Grace in 2001 op een feest van goede vriend en bekend vastgoedman Johan Westermeijer in Ede. "Daar moet jij echt wat mee gaan doen, zij zingt helemaal top" zei Johan. Andere aanwezige vastgoedvrienden riepen allemaal hetzelfde: "Dat dit meisje niet doorbreekt is echt een raadsel,met jouw kennis en netwerk, moet jij hier toch een wereldster van kunnen maken?!." En.."wij gaan je helpen hoor, als je wat geld nodig hebt, sponsoren wij dat met z'n allen!'...Kom, we gaan even kennismaken. Dat kind moet geholpen worden, ze heeft zoveel tegenslag gehad."

Ik kende haar naam uiteraard wel. Net als iedereen, wist ik dat zij op 15-jarige leeftijd de Soundmixshow had gewonnen als 'Whitney Houston' en ik zat een keer in de auto, toen ik op Radio 2 een uitzending hoorde vanaf de huishoudbeurs en ik Glennis Grace om kwart voor elf 's ochtends 'live' One Moment In Time van Whitney Houston hoorde zingen. Ik dacht toen 'Wow, om dit liedje zo goed 'live' te kunnen zingen om kwart voor elf 's ochtends, dan moet je echt wat kunnen,want ik denk dat Whitney zelf om die tijd in de ochtend, heel veel moeite zou hebben met die hoge noten'.In die tijd was ik een succesvol manager van René Froger en wij hadden elkaar groot (en rijk) gemaakt door vanaf 1988 miljoenen cd's te verkopen, historische concerten te geven, waaronder als eerste nederlandse artiest enkele malen het Feyenoord Stadion uit te verkopen en de hele wereld af te reizen op zoek naar liedjes,lol, kennis, ervaring en wijze

levenslessen. We hadden een groot netwerk, geld, macht en (succes maakt) vele vrienden, over heel de wereld.In dat jaar deden wij weer een serie Ahoy' concerten en ik besloot om Glennis Grace als gast uit te nodigen voor een duet met René Froger in 'The Show Of The Year 2001'. Ik had een mooi liedje van mijn grote vriend uit L.A., David Foster, op mijn buro liggen, wat wij toen ook hebben opgenomen voor de René Froger cd 'Internal Affairs' in 2001.

Het liedje was getiteld "Goodbye". In het Nederlands vertaald, Afscheid!!   Goodbye - Rene Froger (op YouTube) (Ter info: de andere zangeres in deze clip is Sylvia Samson, omdat het liedje een driehoelsverhouding betreft.)

Hieropvolgend besloot ik om in 2002 haar manager te worden en een cd met haar te gaan opnemen. Ik had niet anders in mijn gedachten dan, dat ik de zelfde weg zou gaan volgen met haar, zoals ik met René Froger had gedaan. Toevalligerwijs, komen René en Glennis allebei uit de Jordaan. En ze hadden wel meer raakvlakken, zoals ik later zou gaan uitvinden.

Zoals altijd, belde ik met wat relaties voor repertoire voor Glennis en stelde ik een productieteam samen, een fotograaf, styliste, visagiste, een boekingskantoor en alles wat hoort bij een professionele artiest. Glennis had zelf geen geld, dus ik maakte een samenwerkingsovereenkomst, waarin werd vastgesteld, dat ik haar carriere (voorlopig) zou voor- financieren op 50/50 basis en dat zij haar deel zou terugbetalen uit komende inkomsten. Een 'joint venture', zoals twee partners ook een modezaak of een café zouden starten. Ik was overtuigd dat ik met de goede liedjes en haar stemkwaliteit binnen een jaar of twee, van haar een nederlandse topzangeres zou maken. Ik moest alleen van haar 'Whitney Houston' stempel zien af te komen en een eigen identiteit creëren. Ik ging met haar de studio in en nam een aantal tracks met haar op, om hiermee naar een platenmaatschappij te kunnen stappen voor een contract en financieële backup. Zo ging het altijd en altijd ging dat goed. Zeker met iemand van het niveau van Glennis Grace.

De muziekindustrie zat echter toen juist in een neerwaartse spiraal vanwege teruglopende verkopen en het illegale downloaden en vrijwel overal ging toen net de kraan dicht als het ging om flink te investeren in nieuwe artiesten,

zeker als ze van eigen bodem waren. Vaak kreeg ik ook negatieve commentaren te horen op haar uitstraling en fouten uit haar verleden. Toen zelfs mijn beste vriend, Tony Berk van Dino Music, waarmee ik alle Froger successen had behaald, zei: "Ik weet het niet John, als Glennis Grace beroemd had moeten worden, dan was ze het allang geweest!" raakte ik wel even van slag. Ik was financieël al te ver van de kust om nog terug te keren en daarbij bleef ik vertrouwen op mijn eigen kunnen en waarnemingsvermogen, dus eigenwijs en trots zei ik tegen mijzelf "en toch gaan we het doen".

            (op YouTube) Rene Froger en Celine Dion duet..
            Celine Dion heeft zelfs in 1994 nog een duet gedaan met René  Froger voor het Edison Gala en nog steeds denkt Celine Dion dat ze daaraan haar 
           doo rbraak in Europa heeft te danken. Zo gek kan het dus lopen. Nadat alle beloofde 'mede-financiers' waren afgehaakt en riepen: "Het komt nu even slecht                                                                            uit.         Nu stond ik er alleen voor en hield ik mijzelf aan een klassiek managerscredo: "Als je ergens in gelooft,moet je er voor gaan, no matter what". 
          Ik had ooit in Los A   ngeles geluncht met het management van Celine Dion en die zijn voor haar over alle hoge bergen en door diepe zeeën gegaan, met   
          alle mogelijke tegenwerking, om haar te laten doorbreken in Amerika én het lukte ze .

Uiteindelijk nam ik zo'n 25 songs op met Glennis Grace, niet alleen in Nederland, maar ook mensen uit New York, Londen en Stockholm leverden hun bijdrage. Ik dacht laat ik niet eigenwijs zijn en alles alleen doen, maar ook andere topkrachten hun aandeel laten leveren. Er zal toch wel iemand, het bij het rechte eind hebben. Zo waren we in Londen bij het producersteam van Brian Rawling, die werkten met Cher, Enrique Iglesias, Lionel Richie, Kylie Monique en Britney Spears en zij scoorden hits aan de lopende band. Zij wilden (tegen betaling uiteraard) wel twee tracks met Glennis opnemen. Dit was nadat ik ze 35 keer had gebeld, gemaild en gesmeekt om mij te helpen. Dus wij naar Londen en zij hadden drie dagen gepland voor de opnamen. Werkelijk sprakeloos waren zij toen zij Glennis hoorden zingen en na

tien minuten was Glennis klaar, deze professionals verbouwereerd achterlatend. "Dit hebben wij nog nooit meegemaakt, alles in 1 keer goed!!". Zij waren gewend om met Kylie en Britney alles regel voor regel op te nemen en daarna moest alles nog worden getuned, woordje voor woordje. Daar waren ze met 1 liedje drie dagen mee bezig. Ik glom van trots en had meteen visioenen over een mogelijke doorbraak in Engeland, want die producers riepen meteen: "Dit gaan we laten horen aan een paar relaties hier in Londen". Het album 'Secrets Of My Soul' met daarop 22 tracks (een unicum!) kwam uit in Nederland in het najaar van 2003. Er stonden liedjes op van topcomponisten uit heel de wereld en niet de minste namen, R. Kelly, Babyface, Rodney Jerkins,Desmond Child, Stevie Wonder en Diane Warren. Het kon niet meer misgaan, al die mensen stuurden hun 'thank you' notes voor de voortreffelijke uitvoering en productie van hun songs.

We brachten het album uit op eigen kosten (lees: mijn kosten) en alle studiokosten, muzikanten, backing-vocals, autokosten, vliegkosten, hotelkosten, styling, visagie, fotografie, drukwerk, marketing, videoclips in Ibiza en kosten voor radio en tv programma's met sessiemusici etc. kwamen te staan in een rekening-courant die al snel richting de 160.000 euro negatief stond. Maar een prachtig album was het geworden en we konden eindelijk gaan verkopen!

Ibiza clip Glennis on YouTube: 

Niet overmeld mag blijven, dat ik inmiddels, begin 2003, mijn ontslag had gekregen van René Froger (de omslachtige redenen staan vermeld elders in dit boek) en ik dus van de één op de andere dag zonder inkomsten was geraaakt!

Ik reed toen in een veel te dure Mercedes 600 SL Amg uitvoering en ik besloot tussentijds om deze auto te verkopen om liquide te blijven (geen enkele bank leent geld voor iets zo onzeker als een artiestencarriere) en mijn rekeningen te kunnen blijven voldoen en ook nog redelijk te kunnen blijven leven. Ik moest en zou dus wel dit project laten slagen en ik ging dan ook door alle deuren en ruiten om Glennis Grace op de radio en tv te krijgen. Ze kreeg weinig steun van de radio en we stonden soms om zes uur 's ochtends voor de deur in Hilversum om 'live' in de programma's te kunnen van Rob Stenders en Edwin Evers. Ik werd gelukkig wel geholpen door Barend & v Dorp, die Glennis drie keer in hun veelbekeken programma namen en vooral door mijn vriend Jan v Doorn, producer van de Staatsloterijshow, die destijds in zijn show artiesten kon krijgen zoals Jennifer Lopez en Mariah Carey. Toch kreeg Glennis haar plaats in het programma, ondanks gevloek van andere redactieleden, die zeiden, wat moeten me met die Glennis Grace steeds, die heeft toch helemaal geen hits?? Jan v Doorn, was vroeger de manager van Gerard Joling en wist ongeveer wel hoe ik mij voelde en begreep dat ik alle hulp nodig had in deze 'mission impossible". En Jan vond haar ook gewoon erg goed.

Hoogtepunt, alsmede dieptepunt, was de Oudejaarsloterijshow eind 2003. Jarenlang had ik René Froger geleverd om tijdens de massaal bekeken Staatsloterijshow op oudejaarsavond om 24.00 tijdens de nieuwjaarsklok "This

Is The Moment' te laten zingen. René was dat jaar op wintersport en ik had toevallig met Glennis Grace een liedje opgenomen met de titel 'A Moment Like This'. Dat was een nummer 1 hit in Amerika van 'Idols" winnares Kelly Clarkson en een nummer 1 hit in Engeland van de Engelse 'Idols' winnares Leona Lewis. Datzelfde liedje stond op het album van Glennis (vooruitziende blik!) en zij zong dat nummer ook weergaloos goed. Besloten werd dat Glennis dit nummer zou mogen zingen op tv op 31 december op Rtl 4 om 24.00 uur als afsluiter van 2003, voor een miljoenenpubliek! Vele andere artiesten in dat programma, keken mij schuin en jaloers aan, hoe dit mogelijk was. De toen immens populaire Frans Bauer, zei tegen mij gekscherend..`Zo, hoeveel heb je daar voor betaald?. Ik dacht tevreden, zo.. als het nu niet lukt, dan lukt het nooit meer! Normaal zou zijn, dat je na een dergelijke exposure met zó´n goed liedje, duizenden cd´s gaat verkopen en vol verwachting keek ik uit naar de verkoopcijfers in die komende week. Ik belde gespannen naar EMI Music, de distribiteur,of de telefoon al roodgloeiend stond en vroeg, of we al ´Goud´waren, hahaha... `Ehh, nee het valt wel mee, er zijn er zo´n drie honderd uitgeleverd, niks bijzonders dus. Oh, stamelde ik, en was heel lang, heel stil....

A Moment Like This - Glennis Grace 

Ik begon aan mijzelf te twijfelen. Hoe kon iemand die met René Froger 14 jaar lang alles goed zag, nu met Glennis Grace in drie jaar alles fout zien. Ik belde die weken met wat collega vakgenoten om wat feedback te krijgen en of zij dit mysterie snapten. Als een koude douche, hoorde ik vele argumenten. `Ze is te goed voor Nederland`, Ze is te Amerikaans`´Ik krijg geen kippevel van haar`, ´Haar attitude is fout`en meer van dit soort opvattingen. Collega-manager Frank Wisse zei: "Ik begrijp werkelijk niet wat jij wel in haar ziet, wat ik niet zie". Ja,ehh....Henk Jan Smits riep op tv `Ze mist de X Factor`en Eric van Tijn zei: " ze is teveel Whitney en te weinig zichzelf".

Ja Jesus, als ze het telefoonboek zou voorlezen, klinkt ze ook nog als Whitney, door haar muziek is ze jarenlang gebrainwashed. Glennis heeft zelfs een periode Anorexia gehad, net als Whitney. Ze is gek van dat mens. Nog altijd achtervolgt mij en vele anderen de vraag: Als je zo goed kunt zingen, en werkelijk iedereen vind dat, waarom breek je dan niet door bij het grote publiek? Er moet een reden voor zijn..maar welke?

Ondanks dat er wel wat optredens plaastvonden in het land, werd het verlies alleen maar groter. We scoorden maar geen hit en verkochten dus geen albums. Daarnaast verloor ik ook nog veel geld in andere ondernemingen want door de Twin Towers aanslag in New York was de recessie op alle gebieden voelbaar. Ik verkocht mijn huis in Marbella om geld op de bank te houden en lopende rekeningen te betalen, want er kwam een nieuw avontuur aan. Ron Stoeltie van Radio 2 belde. Er was een liedje voor het songfestival uitgekozen, waarvoor geen zangeres was. Of Glennis mee wilde doen aan het Songfestival met het liedje 'My Impossible Dream'. Ik zag er eigenlijk niks in, want ik was al een paar keer betrokken geweest bij het Songfestibal en naast ook hier weer vele kosten, leverde het, zelfs als je won, niet veel op. De hoon en de kritiek als Nederland weer niet won, werd altijd afgewend op de artiest en manager.

En ik was al genoeg afgezeken en uitgelachen, om het mislukte Glennis Grace avontuur. Tegelijkertijd dacht ik, ja, wat heb ik nog meer te verliezen. Het levert veel publiciteit en aandacht op en God helpe mij, misschien breken we wel door in Slovenie of weet ik veel waar, haha. Voordat we naar Kiev mochten, moesten we nog wel eerst het Nationaal

Songfestival winnen. Maar gelukkig, dat gebeurde. Met een overmacht aan stemmen werd Glennis Grace verkozen door Nederland als de inzending voor het Eurovisie Songfestival in Kiev in 2005. We kregen inderdaad een bom van media aandacht en Glennis Grace was weer in beeld. Ze mocht het volkslied zingen voor een wedstrijd van het Nederlands Elftal, platenmaatschappij CNR wilde het liedje op single uitbrengen en haar oude liedjes op een verzamelalbum zetten en Carlo Boszhard, als groot songfes-tivalfan, bood aan om een Gkennis Grace Journaal te maken ' Op weg naar Kiev' en Glennis mocht 8 weken lang, elke week in Life & Cooking. Onderwijl maakte ik mijn plan. Ik vond dat als wij meededen, dat wij dat dan ook maar weer eens keer moesten winnen. Misschien lag hier wel de omslag en waren al die zware jaren toch nog ergens goed voor geweest. Ik had een BMW X5 van 24.000 km naar 170.000 km gereden, stad en land af, met Glennis naast mij, ik had alle rekeningen voor mijn kiezen gekregen en alle shit en tegenslag die denkbaar is verwerkt. En toch altijd blijven lachen. Ik kreeg van de NOS een budget van 1500 euro!!! om Glennis aan te kleden en klaar te stomen voor het Eurovisie Songfestival! Ik dacht, ja, hier ga je het zeker niet mee winnen, dus wederom maakte mijn telebanking weer overuren, want als je gaat, moet je het goed doen. Ik kreeg gelukkig steun van het haarproduc-tenmerk Farouk, die Glennis een sponsordeal aanbood en ik vond in directeur Marc van Toren een medestander in mijn Glennis Grace fobie. Carlo Boszhard wilde graag echte strijkers horen en ik nam het nummer nog een keer opnieuw op, samen met Marcel Schimscheimer, mijn partner in alle grote Froger successen en een onwaarschijnlijk groot musicus. Zoals voetbaltrainers doen, bedacht ik, gespon- sord doort het weekblad Privé, om alvast een werkbezoek te brengen aan Kiev, om de omstandig-heden daar te checken, de pers te ontmoeten, het hotel te zien en de grote sporthal te verkennen waar in Mei 2005 het Eurovisie Songfestival zou plaastvinden.

We hadden een gids annex tolk ingehuurd, om ons over de cultuur en denkwijze van het oostblok voor te lichten, want ik wist dat we het met de stemmen van alleen Belgie niet zouden redden. Ik werd in korte tijd een expert op

Songfestivalgebied en was verbaasd om te leren hoeveel Songfestivalfans er bestonden in heel europa. Ik was ook op het buro dat het Songfestival organiseerde en leerde zelfs de regisseur kennen, die Glennis in beeld moest brengen in Mei. Ik dacht bij mijzelf, nou die weet in ieder geval dat wij onze deelname serieus nemen en hem hadden we mee. Ik kreeg veel nuttige, maar ook vreemde informatie. Zo vertelde een radio dj mij, in vertrouwen, dat het niet makkelijk zou worden voor Glennis, omdat ze donker was. Ik zei, sorry? Hoe bedoel je dat? In het oostblok wonen weinig donkere mensen, dus ik weet niet of zij op haar zullen stemmen. Ik vrees van niet. Ook is haar liedje erg amerikaans klinkend, en wij houden hier niet zo van amerikaans. Via iemand van een tv station in Kiev, regelde ik nog een foto op de voorpagina

van het grootste tv magazine in Oekraine, dat in de week van het songfestival zou verschijnen. Dat ging uiteraard met een envelop met dollars. Maar dat was ik inmiddels wel gewend, ook Kiev zou daarop geen uitzondering zijn. In een lege, kale sporthal stond Glennis ook heel even, op de plek waar het allemaal zou gebeuren in Mei, voor de ogen van heel de wereld. We wilden dit gewoon winnen! Glennis brandde zelfs een kaarsje in een kathedraal in Kiev!!

We werden voorafgaand aan het Eurovisie Songfestival ook uitgenodigd door andere landen, die onze inzending wilden ontvangen. We ontmoetten daar veel andere deelnemers en ook andere landen konden met Glennis kennismaken.

Heel leuk was het in Griekenland, waar wij in een tv show mochten optreden van Helena Paparizou, de Griekse inzending met het liedje" My Number One''. Helena was een prachtige verschijning en een erg leuke meid, die spontaan zei: " Het gaat tussen Glennis en mij, wij zingen het beste van allemaal". Ik maakte kennis met de entourage van Helena en dat waren dertig mensen die een ongelimiteerd budget hadden gekregen van de Griekse minister van cultuur, om alles te doen wat er nodig was om Griekenland te laten winnen. Zo kreeg zij gratis vliegtickets om zichzelf te promoten in alle landen van europa, Cavalli zou haar kleding ontwerpen, haar persmappen met videoclips en party uitnodigingen in Kiev waren van hoogglanzend tot extravagant duur. Ze logeerde in het beste hotel van Kiev, Premier Palace en alles was tot in de puntjes voor haar geregeld. Ik had 1 persmeneer van de NOS waarmee ik vanaf dag 1 niet klikte omdat hij echt nog leefde in de jaren zestig en een Chef de Equipe, Noortje Kandt, wel een schat van een vrouw, die alles wat ik wilde wel begreep, maar helaas het budget er niet voor kreeg van de NOS. Dus, het was opnieuw geen keus, als ik wat wilde moest ik het zelf betalen. Dus in naam van Oranje, daar gingen we weer. We maakten een website, een digitale presskit voor de pers en er werd weer een team geformeerd met alles erop en eraan én ik had ook nog kontakt met een telecomfirma die zei dat ze stemmen konden regelen voor Glennis. Stemmen regelen? Ja, stemmen regelen...

Ze zeiden dat de stemmen van kleine landen zoals Andorra te beinvloeden waren en ik zag het woord ´envelop´ al weer in mijn gedachten opdoemen. Ik kreeg´kontakten´in Malta en Riga aan de lijn en dacht, hoever moet ik eigenlijk gaan voor een artiest. Ter voorbeiding op Kiev had ik nog een week Spanje geboekt voor Glennis om helemaal uitgerust aan het songfestival te kunnen beginnen in het luxe Kempinski Hotel in Estepona, nabij Marbella, want het liedje wat Glennis moest zingen, 'My Impossible Dream,' had een eindnoot van acht maten, en daarvoor moest je optimaal bij stem zijn. Het bewaken van die stem en haar gezondheid, was dus mijn absolute prioriteit!

Gerard Joling had een keer ook zo´n liedje (Shangrila), maar tijdens de finale, durfde hij die hoge noot niet te zingen en liet hij hem weg, wat hem indertijd door iedereen werd aangewreven als zijnde, de reden dat hij niet won. Dus er lag bij ons best wel druk op. Want ook Glennis, die last had van bronchitis, was wel eens haar stem kwijt. Ik had haar daarvoor al een keer aangemeld bij Special Sports in Amstelveen, om met een personal trainer aan haar conditie te werken, zodat zij sterker werd. Helaas, zij is niet één keer geweest. Ja, één keer voor Shownieuws van Sbs. We hadden van Addy van den Krommenacker drie jurken gekregen voor het songfestival, want net als bij een prinses die gaat trouwen, ging in de pers het vaker over haar jurk dan over het liedje. We maakten daar nog een spelletje van, door Glennis in en andere jurk te laten repeteren, dan die zij in de finale zou aandoen, haha. Alle websites en programma's volgden ons met elke stap die wij deden. En eerlijk is eerlijk, we genoten van de aandacht, die zich later zo tegen ons zou keren.

Glennis deed een mooi interview in de Telegraaf, waarin zij trots meldde dat alleen John van Katwijk nog in haar geloofde en hij zelfs zijn auto had moeten verkopen voor haar carriere. Op straat de volgende dag, riepen sommigen mij nog na. "Hey klootzak, je moet nu zeker lopen hé. Domoor". Yep, That's Me,dacht ik en ik lachte er hartelijk om. Ja, Ja. Je moest eens weten, troostte ik mijzelf. "Wat heb jij dan bereikt, sukkel" dacht ik, maar ik zei maar niks.

De dag van vertrek naar Kiev was aangebroken en de verzamelde pers op Schiphol was talrijk, een hele delegatie van de NOS en de TROS die elke dag vanuit Kiev uitzending deden én commentator Cornald Maas vlogen met ons mee.

Na een hoop gedoe bij de douane, want we hadden drie grote koffers met Glennis Grace tshirts en dvd´s bij ons ging de ploeg in een bus naar het hotel. Glennis en ik werden opgewacht door onze eigen tolk en persdame Alyona Yolkina, die wij al kenden van ons vorige bezoek en die zei nog nooit zo gelachen te hebben als met ons. Ja, we waren leuk! Wij gingen met een luxe auto naar Kiev en na tien minuten sms´te Cornald Maas naar Glennis," jullie zijn verstandig, wij staan met de bus met pech langs de snelweg!!". Aangekomen bij het NOS hotel checkte Glennis haar kamer en keerde teleurgesteld terug. `Jesus, wat stinkt die kamer muf, moet ik hier 10 dagen zitten?"En de rest van het hotel was ook al niet veel soeps. Het was er druk met zakenmannen aan de bar en er was weinig privacy en comfort. Voor als je aan de bar dronken wil worden prima, maar om je als zangeres serieus voor te bereiden op een songfestival was het niks. Of hadden we te veel kapsones? Haha. En kapsones kost geld.

Glennis Grace - My Impossible Dream (on YouTube)

Nee, we hadden al zoveel doorstaan, het mocht hier nu juist niet op misgaan. Ik checkte via onze gids, waar de grote landen verbleven en ze zei:" Ja, in het Premier Palace Hotel, daar zit ook de BBC en de Griekse delegatie en de directie van het Songfestival, maar dat zit helemaal volgeboekt". Toch nam ik een taxi naar dat hotel en ik voelde het woord ´envelop´wederom opdoemen. Onze gids kwam teleurgesteld terug en zei: Nee, echt helemaal vol, geen kamer te krijgen. Vervolgens nam ik de p.r. dame van het hotel voor mijn rekening en Glennis de hotelmanager om met een doos vol charme iemand om te praten. Maar toen werd ik gered door een dame van de Griekse Tv, die ik nog kende uit ons bezoek aan Athene. Zij had nog twee kamers in haar bezit van tv mensen, die later kwamen en ze wilde wel wat 'regelen'. Na een hoop gedoe en 'envelopjes' had ik twee kamersleutels en die waren prachtig ruim en fris.

Het hotel had ruime kamers, een Spa, een groot zwembad en alles was er verder prima in orde. En belangijker, alle grote namen zaten er. Kortom, dit was het hotel van de winnaar. Later zou ik hier gelijk in krijgen, alleen waren wij het niet!

Enige nadeel was, dat het hotel stikte van de hoeren en dat het 's nachts rumoerig was op de gang. 's Ochtends naar het ontbijt, vond je hier en daar dan ook een afgevallen Eurovision badge. Maar ja, ook dat is Showbizz.

De NOS vond het niks dat wij in een ander hotel zaten, maar ik wist ze te overtuigen dat het voor Glennis en haar stem beter zou zijn, en daarvoor waren we allemaal in Kiev natuurlijk. De kamers kostten overigens 800 euro per nacht per persoon, dus ik deed het echt niet om te plagen. En dat was dan voor 10 dagen weer 8000 euro. Tralala..hopsasa.

Terwijl Glennis heel de dag bezig was met repetities en persinterviews, was ik daarnaast druk aan het lobbyen met andere managers uit andere landen over de parties elke avond, de trucs om punten te krijgen en de vermeende corruptie, wat altijd hoort bij zo´n songfestival. Managers onderling hebben al snel een band met elkaar, omdat we lotgenoten zijn en dat is over heel de wereld zo. Ik ging goed om met de Griekse manager van Helena ( met zijn jaloersmakende budget) en maakte vrienden met Malta, Finland, Azerbeidjan, Duitsland en Terry Wogan van de BBC. De Engelse inzending, ook een donkere zangeres, zat ook bij ons in het hotel, maar zij gunde Glennis geen blik waardig. Glennis zong haar dan ook totaal van de buhne af tijdens de repetities. En langzamerhand stegen wij als Nederland steeds iets hoger in de polls, men vond het liedje niet echt spectaculair, maar de stem van Glennis wel. De regisseur was echt heel blij met Glennis, wij hadden geen trommmels of andere gekkigheid bij ons, geen backing vocals, dus de repetties die bij iedereen uitliepen, liep hij bij ons weer in, want Glennis zong haar liedje foutloos en was in exact drie minuten klaar. Hij riep ons zelfs bij hem en vroeg welke jurk Glennis zou aan doen bij de Finale! Toen moesten wij nog de halve finale door zien te komen, dus wij kregen hierdoor opeens een extra hoop! Addy was inmiddels ingevlogen voor de jurken, en er kwamen steeds meer mensen uit Nederland, het leek zelfs gezellig te worden. Ook wat mensen van de platenmaatschappij en een goede vriend van mij en Glennis, horecaman Won Yip,die ons vanaf dag 1 steunde én Tony Berk, kwamen naar Kiev. We deden veel persconferenties en we volgden op internet wat er in Nederland over ons werd gezegd; het leek wel of iedereen er mee bezig was. De vijfde dag had ik besloten om met Glennis naar een tentenkamp te gaan waar allemaal songfestivalfans uit de hele wereld sliepen, om zo een sympathiek persmomentje te creèren. Achteraf geen goed idee, want bij aankomst terug in het hotel, voelde Glennis zich niet lekker en kreeg koorts. Ze bleek te zijn gebeten door een vreemde insect in haar arm en er ontstond een grote rode bult op haar arm, wat er niet goed uitzag.

Ik belde de dokter van het Songfestival en er kwam meteen een soort 911 team het hotel in, gevolgd door tientallen fotografen en journalistne; het zat zelfs ´s avonds in het journaal! Glennis kreeg peniciline en ik moest Ron Stoeltie vertellen dat Glernnis ´s avonds de live uitzending van de Tros moest overslaan omdat ze moest slapen. Dat werd mij niet in dank afgenomen, alleen Cornald Maas begreep, dat dat een verstandig besluit was.Ik maakte mij zorgen om Glennis, Addy om zijn jurk, want met die pleister op haar arm zag het er niet uit.

"Die pleister gaat toch wel af, vroeg Addy bezorgd? "Nee joh, pestte ik hem, die blijft zitten , dan heeft iedereen het over die zangeres met die pleister op haar arm. Zo onthouden ze je goed, haha. Ook in Nederland was de insectenbeet groot nieuws, Rtl Boulevard opende er mee, maar Albert Verlinde vond ons een overdreven stel en riep: "Die van Katwijk is een sluwe rat, het is allemaal hype". Je had gelijk, Albert!

Terwijl alle landen grote parties gaven elke avond, zoals Griekenland, Spanje, Denemarken en vooral Rusland, hadden wij een borrel bij de nederlandse consul, met allemaal nederlandse journalisten. Uiteraard met kaas en bitterballen, maar geen buitenlandse pers. Ik zei dat juist die op ons moesten stemmen en hoe lief de nederlandse mensen ons ook waren, van hun kregen wij geen punten natuurlijk. En het idee om Glennis te laten zingen op die Hollandse receptie was ook geen goed idee, want ik had maar één verantwoording en die was: haar stem fris en schoon te houden voor de Tv uitzending; dus vooral om geen onnodige optredens te doen met die lange noot aan het einde. Nee, ze vonden mij geen goede manager. Maar ja, 'when the shit hits the fan, the manager is always in front of it'. Haha.

Voor de rest was Kiev een heel leuke stad,met prima restaurants en best leuke mensen. Een soort Parijs, maar dan opgeruimd en netjes. We hadden het daar goedl naar onze zin, maar toch, de spanning knaagde. We wisten dat wij zangtechnisch bij de beste tien hoorden en we hadden dus recht op die finaleplaats. Maar ik had geen grip op de situatie daar. Die Russen hadden zoveel invloed leek het wel en elke avond was het bij hun feest en knalden de kurken, alsof ze wisten dat ze het gingen winnen. In de polls stond Griekenland hoog genoteerd en ik was niet verbaasd, hun campagne was indrukwekkend en de zangeres en het liedje hadden absoluut de X Factor!

Ik heb nog een leuke anekdote over Helena Paparizou, maar die is hier helaas niet relevant. Helena Paparizou My Number One Zij won het songfestival en kreeg punten van zowel de west als de oosteuropese landen; toch eerlijk??

Die avond zat ik met mijn vrienden uit Nederland in de hotellobby wat te filosoferen over het festival en één van hen zei lachend:" Misschien is de uitslag al lang bekend joh en worden we met z´n allen weer flink genaaid hier..haha. Ja, het werkt hier toch anders dan in west europa. Laten we eerlijk zijn. Het zou niet de eerste keer zijn.En hij vervolgde met " Als we dan toch genaaid worden, kunnen we dan niet iemand vinden, die een stukje mee wil naaien, dan komen we gewoon lachend in die finale.".." Dan geven we hem de royalties over de verkoop in het oostblok, die royalties zien we hoe dan ook toch nooit meer terug". "Er moet iemand zijn hier in Kiev, die dingen kan regelen. Hoe vinden we dat uit..?" Nu hadden wij natuurlijk heel de week al typische figuren gezien, die heel belangijk deden en 'dingen' regelden. Zo was er een man die de baas leek over de security, het transport,alle tickets, de hoeren en de snoeren etc..

Zo´n type kent natuurlijk ook weer andere figuren die hier de macht hebben en een beetje informeren kan geen kwaad toch? Ja, we wilden echt dat Songfestival winnen en de NOS hield zich keurig aan alle regels.Showbizz is een jungle en keurige mensen winnen per definitie niet in de muziekindustrie, dus wie niet waagt, blijft maagd. Om een lang verhaal kort te maken, we zaten ´s nachts om twee uur in een taxi, om via onze tussenpersoon, naar een boot in de haven te gaan waar, ik zal maar zeggen, machtige mannen op zaten. Terwijl ik de lichten van de stad achter mij zag verdwijnen, zei ik licht bedrukt: " We zitten nu echt in een vreemde film hoor, straks staan wij in de Telegraaf als 'drie vermiste Nederlanders in Kiev'; Ik bedoel, hoever moet je gaan voor een artiest? Onze Glennis lag lekker te slapen. Wij belandden in een louche haven met een grote boot, met daarop een neonreclame die zei:Casino. Het eerste waaraan ik dacht was, die taxi gaat straks weg en hoe komen wij ooit weer terug in ons hotel, als we al terug komen in ons hotel, haha. We werden bij de deur gefouilleerd door twee types die je wel eens in een misdaadfilm ziet, en we kwamen in een flauw verlichte zaal met roulettetafels, dames van lichte zeden, zeg maar, en nors kijkende mannen. We vielen wel op denk ik, en een bekende Al Pacino film draaide zich af in mijn hoofd. In slecht Engels zei een man:"So you are the people from Holland for the festival?"." Ehh, Yes" en we snakten naar iets te drinken. Was dit wel een goed idee, vroegen wij ons af.

Er was wel veel security, maar ik wist niet of die nu voor of tegen ons waren. Uiteindelijk was er van alles te koop en te regelen, maar de puntentelling en het callcenter waar alle stemmen werden geteld, bevond zich in duitsland en dáár hadden zij geen macht over, het was voor hun ook totaal niet interessant wie er zou winnen. En enigszins gerustgesteld, dat het waarschijnlijk dan toch eerlijk zou gaan, keerden wij ook nog ongeschonden terug in het hotel. Wel maakte ik me bezorgd over het feit, dat de grote landen automatisch geplaatst waren voor de finale en de halve finale, waarin wij zaten, daar niet eens werd uitgezonden. En die westerse landen zouden dus ook niet mee stemmen die avond. Een feit dat nog steeds zo is. Ik keek op de lijst met landen die wel zouden stemmen over 'ons" en ik zag weinig ´bevriende landen' zoals Scandinavië, Servië en de Balkan landen, die wel hebben en dat scheelt een hoop punten hoor.

Zo gezegd, zo gebeurde. Ondanks dat Glennis foutloos zong die avond en zij haar lange noot voortreffelijk haalde, zaten we kansloos in de 'green room' en de meest slechte landen gingen door en iedereen die goed zong, ging naar huis. En wij ook. En liefst zo snel mogelijk. We wilden de finale niet eens meer meemaken. Ik belde de KLM voor de eerste de beste vlucht die er was en onze gids, die echt een vriendin was geworden, reed ons met betraand gezicht naar het vliegveld de volgende ochtend. Ze zei wel twintig keer: "I´m sorry, i'm so sorry"; Zij schaaamde zich voor haar continent, over zoveel onrecht aangedaan aan haar Nederlandse vrienden. In Nederland schreeuwden de krantekoppen het uit. Hier moeten wij nooit meer aan meedoen! Carlo Boszhard schreef nog een mooie column, dat hij te doen had met zijn Glennis en haar arme manager John van Katwijk, die voor had gevochten als een leeuw. De andere programma´s riepen..het was eigenlijk ook geen goed liedje en volgend jaar moeten we het anders doen. Zoals men dat elk jaar roept. Overigens won Griekenland het Eurovisie Songfestival, hoewel wij ook van hen, met al hun organisatie, daarna niet veel meer hebben gehoord. Wat is eigenlijk het nut, van het Songfestival winnen, vraag ik mij wel eens af?

Terug in Nederland raakte het tussen mij en Glennis een beetje op. We hadden er gewoon de kracht niet meer voor. En we wisten het eigenlijk ook niet meer, na een felle doodstrijd werden we uiteindelijk toch afgezeken door de pers en uitgelachen door de rest. Terug op mijn kantoor lag er nog een Glennis T-shirt met daarop de tekst:' My Impossible Dream'. Ik dacht nog even in een vlaag van zelfspot, zal ik hem aantrekken, of niet? Niet relevant, maar toch wel apart is, dat na terugkeer op mijn kantoor in de Action Studio in Amsterdam, mijn partners de bankrekening hadden leeggehaald en met de noorderzon waren vertrokken tijdens mijn afwezigheid in Kiev. Korte tijd later, op een regenachtige vrijdag, kreeg ik op mijn kantoor bezoek van de nieuwe vriend van Glennis, hij wilde even praten. Ok, dacht ik. Ik had nog niet eerder kennis gemaakt of van hem gehoord. Maar hij zei al snel ter introductie de gevleugelde woorden:

"Weet je, Jij bent een slechte manager en jij hebt er geen kloten aan gedaan...Glennis is je helemaal zat! Het werd zelfs nog onvriendelijker, maar die details zal ik U besparen. Even later, via iemand van Sbs Shownieuws, hoorde ik dat zij zwanger was. Een mens moet ook weten wanneer met iets te stoppen, en dit leek mij wel een aardig moment. Toch? Kortom, we eindigden bij juristen, om een oordeel te vellen over wat er gedaan moest worden met die hoog opgelopen schuld die wij moesten delen, na onze, iets meer dan, driejarige samenwerking. Glennis had daar een simpele oplossing voor..... en ik zweer je dat ze dat zei: Ehh...Ik heb het niet en bovendien....ik heb toch niet gevraagd of hij zoveel wilde investeren in mij?

And so it happened...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

N.B. Naschrift 2011:


In 2011 scoort Glennis bij toeval, door een Tros Tv programma, haar ( welverdiende) nummer 1 hit ´Afscheid`! Van Katwijk stuurt haar een sms met de woorden: Gefeliciteerd, eindelijk!; Glennis antwoord:Oh wat cool, bedankt! Glennis Grace werkt tegenwoordig, met vele mensen verkregen uit het netwerk van John van Katwijk. Zo staat zij o.a. samen met Rene Froger(!), in duet, bij de Toppers concerten 2011 in de Amsterdam Arena. Van Katwijk krijgt geen uitnodiging. In de vele interviews die Glennis geeft na haar hit, vertelt Glennis vooral over de anorexia die zij te danken heeft aan haar vorige manager John van Katwijk, die haar ook nog heeft opgesloten in haar hotel in Kiev, waardoor ze nauwelijks heeft kunnen genieten van het Songfestival. Van Katwijk reageert met stijgende verbazing en kan zich hooguit herinneren dat hij haar naar een personal trainer wilde sturen om haar conditie te versterken. Op weg naar het Songfestival adviseerde hij eens om vanwege de songfestival jurk haar armen te trainen omdat dat mooier zou staan bij een mouwloze jurk. Een goed bedoeld advies, zoals een manager hoort te geven. Nooit en te nimmer is het woord 'afvallen' ter sprake gekomen, ik denk dat zij er, juist tijdens mijn periode, er zeer gezond uitzag, vele foto's zijn hiervan voorradig, net zoals vele restaurant rekeningen. Zij heeft het heel goed gehad, onder mijn leiding. Ik zorg vaak beter voor mijn artiesten dan voor mijzelf!


 

 BERT BOSSINK - DE PIONEER OF THE SOUND OF THE SIXTIES

Bert Bossink is geboren in Amersfoort op 22 nov.1946 en behoort dus tot de babyboomers.

Toen wij in Nijmegen woonden 1950-1960 had mijn moeder in 1953 een radiootje gekocht en dat stond overdag aan, en toen stond ik al als klein jochie te dansen op de muziek van Bonnie Lou "Seven Lonely Days", Very Lynnmet "Auf Wiedersehn" "Truly Truly Fair"-Guy Mitchell e.d. artiesten uit die tijd. Toen ik in 1955 bij mijn Oma en Opa ging logeren omdat mijn moeder 10 maanden in het ziekenhuis lag hadden mijn grootouders ook de hele dag de radio aanstaan en die stond dan op "Moeders wil is wet" en je hoorde dan Ned. meezingers. "Spring maar achterop"-Eddy Christiani ""De afgekeurde woning"-Johnny Jordan, ""Zeep en Soda"-Duo Black & White" maar ook "Het benne krengen van Dingen"-Rijk de Gooyer (als Bartels een bekende komiek op de TV) (laatste was trouwens uit 1956). Muziek bleef dag en nacht in mijn oor en hangen en ik vond het geweldig. Mijn vader haatte al vormen van tienermuziek en draaide veel klassiek en Duitse Schlagers. Zijn zeemans liederen die hij had zoals "Nimm uns mit Kapitan auf der Reise" en "Wenn Abends die Heide traumt"-Willy Schneider (eenDuitse nr.1 hit uit 1953) vond ik wel leuk). Toen ik in 1957 het allereerste progamma op de VARA Radio hoorde door Ned,. 1e D.J. Pete Felleman "PeteFelleman's Hitparade" was ik helemaal verkocht toen ik platen hoorde zoals "Bye Bye Love"-The EverlyBrothers, ""Don't be cruel"-Elvis Presley en ook "The Banaboat Song" van Harry Belafonte en "Blueberry Hill" van Fats Domino. Ook kan ik me herinneren dat ik "Shake Rattle and Roll" van Bill Haley & the Comets alsmede de Elvis Presley versie erg goed vond. Toen ik in 1961 mijn eerste eigen pick-up kreeg heb ik dit soort plaatjes nog verzameld en zelfs"een LP vanBill Haley & the Comets kreeg ik voor het pas in 1967 binnen. Mijn 1e Elvis Presley LP "Elvis for Everyone" in 1965. De 1e LP die ik kocht in december 1963 was er eentje van Connie Francis "Greatest Hits" en de 2e LP een 25 cm LP van Cliff Richard "Time to Rock". 

In 1963 kocht ik al mijn eerste beatplaatjes "Please please me" "From me to you"-The Beatles, "Sweets for mysweet" en "Sugar & Spice"" van The Searchers en "I like it" van Gerry & The Pacemakers. In 1960 was ik bijv. al helemaal onder de indruk van plaatjes die ik op kostschool hoorde zoals "Apache" van The Shadows en ""Living doll"/Äpron Strings" en "He'll have to go"/"In a mansion stands my love"-Jim Reeves. De 1e Shadows plaat kreeg ik pas in 1962 en dat was "36-24-36" (een 2e hands exemplaar voor 1,50 gulden!!). We zaten met zijn allen op de kostschool als op zondagmiddag "Teenager Toppers" op de 208 meter op RadioLuxemburg Guus Janssen Jr. de Benelux top 15 presenteerde op Radio Luxemburg. Er werd thuis ook goed geluisterd naar "Tijd voor Teenagers" door Herman Stok en Co de Kloet. In 1961 ging ik met mijn vader en moeder een dagtje naar Scheveningen in de VW Kever van mijn vader en die had een autoradio aanstaan waarop ik voor het eerst Radio Veronica mocht horen. In 1962 begon het Radio Luisteren al drastische vormen aan te nemen maar in 1963 zat ik de hele dag bij de radio die op Radio Luxemburg stond "Muziek voor Eva" Stan Haag & Annemarie een huisvrouwen progamma. En die draaiden allerlei B-kantjes van hits zoals bijv. ""I want you to want me" B-kant van  de instrumentale plaat"Atlantis" van The Shadows. We ontdekten toen pas dat the Shadows ook goed konden zingen. Ook op Veronica ging de radio vaak aan afgewisselend door Radio Luxemburg. In 1963 ging ik voor het eerst over muziek schrijven voor diverse fanclubbladen Connie Francis Fanclub en later de Cliff Richard Fanclub en in 1967 voor de Elvis Presley Fanclub. Ik was ook medewerker van een C &  W Blad"C & W Jubilee" en op de contactavonden van dit blad ontmoette ik Joost den Draayer,. Gerard de Vries en Harry Knipschild. Met Harry Knipschild de bekende muziekjournalist en medewerker Radio Veronica begon ik vanaf 1966 een lange correspondentie. Nadat de contacten in de 70er verbroken waren kregen we weer contact met elkaar en hebben sinds 1999 weer contact. Hij is alle dingen die hij in het verleden heeft geschreven kwijtgeraakt door prive-problemen en zodoende kan ik hem helpen aan zijn oude artikelen uit de oude bladen die hij soms al 41 jaar niet meer heeft gezien! In 1970 werkte ik voor het eerst mee aan een boekje "MEET 2" artikelen over Cliff Richard & The Shadows, Johnny Cash en Jerry Lee Lewis.In 1973 werkte ik mee aan Ned. 1e 60er jaren blad "The Roaring Sixties" dat maar bestaan heeft tot 1975 tot het een fusie aan ging met het Rock  & Roll blad "Rockville" dat toen al 9 jaar bestond. Ik kreeg veel fanmail n.a..v.mijn artikelen over de Merseybeat en ook over Hank Williams Sr. en toen het blad op de fles ging kreeg ik een honderd brieven van mensen die vroegen of ik soms "OOK NIET ZO'N BLAD KON BEGINNEN". Dit heb ik gedaan op 1 oktober 1975 met "The Fabulous Sounds of the Sixties" dus nu al 32 jaar! In de periode 1975-1990 was dit een enorm succes op een gegeven moment hadden we 1750 leden en werkte ik mee aan bijna alle bekende radio-progamma zoals "Popreconstructie" VARA wijlen Willem van Beusekom,1975-1978 de Rock & Roll Methode NOS Louis Smeets & Felix Meurders, "Het Steenen Tijdperk" AVRO opHilversum III toen nog met Jan Steeman. Steeman werd later opgevolgd door Koop Geersing en daar heb ik tot 2001 nog leuk mee samengewerkt tot dat deze Hoofd AVRO Radio werd. We hebben o.a. 22 afleveringen vande ELVIS PRESLEY STORY gemaakt in 1989-1990 e.a.a. uitzendingen.In de periode 1979-1990 ben ik zeer actief geweest voor de TROS met o.a. TOM MULDER, FERRY MAAT, met de nachtuitzendingen over de top 100 van de jaren 50 en 60 USA Billboard top 100 hits en Ned.hits. Verder ook nog voor Radio Mi Amigo wijlen Joop Verhoof "The Flashback Show" en heb ik voor dit station samen met Frans van der Drift nog een Jim Reeves Special van 2 uur geproduceerd. En nog  veel meer andere progamma's maar daar kan ik nog wel 10 vellen meer vol gaan schrijven. Mijn doel is de muziek uit die periode die zo'n indruk op me heeft gemaakt levend te houden en er informatieover te verstrekken in zowel woord en beeld dus ik ben ook Muziekhistoricus over de muziek van de jaren 50, 60 en 70 van de vorige eeuw maar ben ik ook bekend met de muziek van ongeveer  vanaf 1924 dus ook 20's,30's,40's etc. Tot op heden mocht ik 170 artiesten interviewen en ontmoeten waarvan er velen al overleden zijn. Ik ben blij dat ik sommige van die artiesten mocht leren kennen als hele aardige en menselijke mensen. Altijd was ik nieuwsgierig naar de mens achter de artiest en ontmoette vaak toch hele sympathiek artiesten. Nog nooit ben ik ergens de deur uitgegooid en werd ik door artiesten in binnen en buitenland uitgenodigd en te dineren gevraag met mijn partner. Dat is erg leuk en laat een enorme indruk achter. Muziek schept een band en contacten met vele mensen en je hebt er een erg leuk sociaal leven door wat ik niet zou willen missen. Ik heb natuurlijk wel veel steun van mijn huidige partner Bep die mijn rechterhand is en me steunt in deze zeer leuke hobby die een beetje uit de hand gelopen is.  Je partner moet het wel eens zijn met deze hobby anders kun je je relatie vergeten als zij het er niet mee eens is. Bij ons gelukkig wel.  Want ook Bep geniet van de concerten waar we naar toe gaan en de ontmoetingen met vele artiesten. Het leuke is dat deze website dan ook tot stand is gekomen door de vrijwillige medewerking van Ruud Wegman, een zeer goede muzikant en bluesharmonicaspeler (www.bluesharmonica.nl) en dat is weer een goede vriend van onze sponsor Jelle Quak! Zo zie je maar door de hulp van andere muziekliefhebbers komen dergelijke mooie projecten tot stand. 

Chazz Schindler by Bert Bossink

This free website was made using Yola.

No HTML skills required. Build your website in minutes.

Go to www.yola.com and sign up today!

Make a free website with Yola